Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

συγγνώμη που στο λέω έτσι μέσα στη μούρη αλλά είσαι πολύ βλάκας. Πρέπει σοβαρά να σκεφτείς το ενδεχόμενο να δώσεις τη θεσούλα (που με το “έτσι θέλω” έχεις πάρει) σε κάποιον νεότερο (ίσως και πιο ομορφούλη)! Δεν πάει άλλο, και άλλωστε δεν είμαι η μόνη που έχει παράπονα!
Παραδέξου το, είναι απαράδεκτο να σου ζητάνε σκυλάκι και να τους πηγαίνεις λούτρινο, να σου ζητάνε τρένο για να γυρίσουν τον κόσμο και να τους φέρνεις πλαστικό που ο μόνος γύρος που μπορεί να κάνει είναι αυτός του δωματίου. Τράβα διακοπές και φρόντισε να είναι και μόνιμες!!
Βαρέθηκα πια να παραφράζεις αυτά που γράφω στα γράμματά μου όπως σε συμφέρει, απλά και μόνο για να μη δουλέψεις λίγο παραπάνω, ή έστω να γλιτώσεις μερικά μεροκάματα από τους καλικάντζαρους. Έχεις πρόβλημα..

..Ή μήπως το έχω τελικά εγώ? Εγώ που ξέρω τι δώρο θέλω από εσένα, αλλά δεν μπορώ να σε κάνω να μου δώσεις αυτό ακριβώς? Και για να είμαι και ειλικρινής μαζί σου πρέπει κάπου εδώ να αναρωτηθώ αν όντως ξέρω τι θέλω. Έχω πλήρη γνώση ή μήπως μια γενική ιδέα μόνο?
--Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να ζητήσεις ένα δώρο χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος πως πραγματικά το θέλεις.. Πρώτα αντιλαμβάνεσαι πως κάτι σου λείπει, μετά το προσδιορίζεις και τελικά το ζητάς.. Κι αν είσαι καλό παιδί όλο το χρόνο, τότε ο κυριούλης με τα κόκκινα θα σου δώσει και εσένα λίγη σημασία (μαζί με το δώρο ελπίζω).
Ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν.. Το πρώτο βήμα στην όλη υπόθεση με τα χριστουγεννιάτικα δώρα είναι να αποκτήσεις την επίγνωση πως κάτι θέλεις. Σκέψου το για μια στιγμή και η απάντηση θα έρθει από μόνη της. Σου λείπει κάτι? Δες λίγο γύρω σου τι συμβαίνει και αποφάσισε. Οκ, καταλαβαίνω πως όταν πρόκειται για δώρα όλοι θέλουμε κι από κάτι, αλλά η αλήθεια είναι πως αν το παραχοντρύνεις και γίνεις άπληστος μάλλον ο Άγιος Βασίλης και τα καλικαντζαράκια του μαζί θα σε φτύσουν μαζικά!

Έστω πως το πρώτο θεματάκι το λύσαμε.. Στα πιο δύσκολα τώρα.. Τι είναι αυτό που θέλεις να αποκτήσεις? Τι σου λείπει? Και δε θέλω γενικότητες..
Διότι άλλο να πεις “θέλω σχέση”, και άλλο “θέλω σχέση με το Νίκο που έχει το περίπτερο πιο κάτω από το σπίτι μου”. Γιατί φίλε αναγνώστη, ο Άγιος Βασίλης είναι ύπουλο πλάσμα. Φαίνεται έτσι γλυκούλης και αγαθιάρης, αλλά στην πραγματικότητα ψάχνει την πρώτη ευκαιρία να σου τη βγει από δεξιά. Στο “θέλω σχέση” που εσύ του λες με τόσο πόνο (!), αυτός βρίσκει την ευκαιρία να βρει κάποιον ‘καμμένο’ να στην πέσει χριστουγεννιάτικα και εκεί που εσύ φαντασιωνόσουν φιλιά με κάποιο κούκλο κάτω από το γκι, τώρα θα ψάχνεις τρύπα να κρυφτείς στο πάρτυ μη και σε βρει ο παραπάνω τυπάκος!
Επομένως πρόσεξε καλά τι λες, τι ζητάς και κυρίως πως. Επ’ ουδενί μην του τάξεις οτιδήποτε σε αντάλλαγμα με την “υπηρεσία” που θα σου προσφέρει, διότι ο συγκεκριμένος κυριούλης με τα κόκκινα έχει δουλειά μόνο ένα μήνα το χρόνο. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως άμα του τη δώσει μπορεί να σου κατσικωθεί για τους υπόλοιπους έντεκα μήνες και να μην μπορείς να τον ξεφορτωθείς!

Στην τελική φάση θα πρέπει να αποφασίσεις να ζητήσεις αυτό που πιο πάνω προσδιόρισες πως θέλεις. Άρα έχεις δύο προβλήματα. Πώς θα το ζητήσεις και από ποιόν.
Το πως λύνεται σχετικά εύκολα αν συνειδητοποιήσεις πως δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Μπορείς να γράψεις γράμμα, να βάλεις σημείωμα στο μπουκάλι και να το πετάξεις στη θάλασσα (ελπίζοντας να μην το φάει κανένα πεινασμένο ψαράκι..) ή να βγεις στο μπαλκόνι και να ουρλιάζεις! Προσωπικά προτείνω το τελευταίο, ακριβώς επειδή έχει περισσότερο χαβαλέ -όχι για σένα διότι κατά πάσα θα φας κανένα ξώφαλτσο αυγό, αλλά για τους γείτονές σου που θα έχουν ένα στόχο να παίζουν!
Όσο για το από ποιόν θα το ζητήσεις το “δωράκι” σου, εδώ φίλε έχεις αμέτρητες επιλογές. Διότι στην περίπτωση που δεν τη βρίσκεις με τον κυριούλη με τα κόκκινα (κατά κόσμον Άγιος Βασίλης ή σκέτο BigBill για τους πολύ κολλητούς ), μπορείς κάλλιστα να απευθυνθείς σε ένα σωρό κόσμο.. Πολλοί τη βρίσκουν με τη θρησκεία, αλλά εκεί τα πράγματα είναι λίγο ζόρικα, διότι αν είσαι Βουδιστής μη διανοηθείς να ζητήσεις χάρη από τον Αλλάχ -παίζε τουλάχιστον με τους κανόνες! [Άσε που το μεγαλύτερό σου πρόβλημα δεν είναι η επιλογή θρησκείας, αλλά το ότι για να δεις αποτέλεσμα πρέπει να είσαι καλό παιδί για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από εκείνο που σου ζητάει ο κακομοιρούλης ο Άγιος Βασίλης. Και δεν μπαίνω καν στον κόπο να σου πω πως αν κάνεις καμιά βρωμιά, τη χάρη ξέχνα την, θα στην πάρουν πίσω.. Ενώ ο Billάκος? Κύριος..!!]
Κάποιοι άλλοι πάλι, ειδικά τώρα τελευταία ακολουθούν τη μόδα (βλέπε βιβλίο “The Secret”, που έγινε και ταινία) και ζητάνε διάφορα από το σύμπαν(!), αλά Paulo Coelho μεριά. Αν πάρεις αυτόν το δρόμο, τουλάχιστον θα ξέρεις πως κι άλλοι κάνουν το ίδιο! Αν αποτύχεις, ρώτα τους τι κάνεις στραβά. Βέβαια οι πιο αισιόδοξοι ανάμεσά μας, απλώς ζητάνε.. όλο και κάποιος φιλότιμος θα βρεθεί να δώσει!! Η ουσία είναι η πράξη. Να ζητήσεις δηλαδή αυτό που θέλεις και να μην το κρατάς μυστικό, ευσεβή πόθο αν σε βολεύει πιο πολύ, διότι το μόνο που θα καταφέρεις είναι να είσαι ο βλάκας που έμεινε χωρίς δώρο χριστουγεννιάτικα.

Ρεζουμέ (να στο πω και γαλλικά)..
Καινούριος χρόνος έρχεται και λίγο-πολύ όλοι μας θέλουμε να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Άφησε για λίγο τους άλλους ανθρώπους και σκέψου την πάρτυ σου. Εσύ τι θέλεις να κάνεις μέσα στην επόμενη χρονιά, εσύ τι ζητάς. Προσδιόρισέ το σε τέτοιο σημείο που να έχεις επίγνωση της διαδρομής που έχεις να κάνεις ως εκεί. Είτε είναι ένα ζευγάρι καινούριες μπότες, είτε η θέση του διευθυντή στην εταιρεία που δουλεύεις, φτιάξε το πλάνο σου. Η πορεία ως το στόχο σου είναι αυτή που σε οδηγεί σε αυτόν και αν αυτήν την αμελήσεις, σιγά μη φτάσεις στο στόχο. Άλλωστε όλοι λένε πως αν δεν κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, πηγαίνεις εκεί που κοιτάς. Δίκιο έχουν!
Και στο κάτω-κάτω γιατί να μην είναι τόσο απλό?
Προσδιόρισε τι ζητάς, κάντο συγκεκριμένο και απτό, ζήτα το..




ΥΓ. το πόσο χάρηκα που κάηκε το γ@μw-έλατο στην πλατεία Συντάγματος δε λέγεται.
Εδώ σκοτώνουν παιδάκια, είμαστε για να χαιρόμαστε με λαμπάκια και μπαλίτσες?



*δημοσιευμένο στο περιοδικό 2morrow, τεύχος Δεκεμβρίου 2008

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο, το είχα ήδη πάρει απόφαση.. θα ήμουν ειλικρινής! Πρώτα με τον εαυτό μου και μετά μαζί σας..

Δεν είμαι σίγουρη πως ξέρω τι ακριβώς είναι ο έρωτας. Ίσως να μην τον έχω νιώσει ποτέ, ίσως απλά να πέρασε και να μην του έδωσα σημασία..!

Όταν ρωτάς τους άλλους γύρω σου να σου πουν τι είναι ο έρωτας, παίρνεις πάντα παρόμοιες ιδανικό-ρομαντικές απαντήσεις:

Έρωτας είναι:

Ένας κόμπος στο στομάχι κάθε φορά που είσαι δίπλα του..

Να μην μπορείς να τον βγάλεις από το μυαλό σου..

Ένα μόνιμο καρδιοχτύπι..

Να ανυπομονείς για ένα του φιλί, άγγιγμα, χάδι..

<..σου λένε με μελιστάλαχτο μπλιαχ ύφος..!!>

Τι να σας πω??

Εγώ μέχρι και τα 18 μου ένιωθα έτσι σε μόνιμη βάση και για παραπάνω από έναν ανθρώπους.. πειράζει?? Καρδιά αγκινάρα θα μου πείτε, και μάλλον έχετε δίκιο!

Μετά, εντελώς ξαφνικά μου πέρασε. Άκουσα, δηλαδή, κάποιον να λέει πως ‘ο έρωτας σοβαρά βλάπτει την καριέρα’, μου άρεσε και το υιοθέτησα!! Ή απλώς δε βρέθηκε κάποιος τόσο μάγκας, ώστε να μου ξαναδέσει το στομάχι κόμπο.. (¨~)

Και επιστέφω στο προκείμενο. Πώς ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένος??

Οι πιο πονηροί από εσάς θα πουν πως απλώς το ξέρεις, το νιώθεις όταν σου συμβαίνει! Αφού όμως το νιώθεις εσύ ρε φίλε, γιατί δε μου το εξηγείς και μένα να μη μένω με την απορία??

«Ο Έρωτας είναι τυφλός,

Χτυπάει πάντα πισώπλατα και έρχεται ακάλεστος..

Ο Έρωτας είναι ένας μικρός θεός,

Δε σε ρωτάει αν τον θες και εσύ δεν μπορείς ποτέ να του αρνηθείς..»

Όμορφα λογάκια, μικρές αλήθειες ίσως. Έχει όμως σκεφτεί ποτέ το έξυπνο μυαλουδάκι κάποιου από εσάς πως ίσως όλο αυτό το παραμυθάκι με τον Έρωτα το χρησιμοποιούμε κάθε φορά που μας πιάνουν οι ανασφάλειες και θέλουμε απλώς να χωθούμε σε μια ζεστή αγκαλιά?? Μήπως είναι και αυτό μια καραμέλα που πιπιλάμε, απλά και μόνο για να έχουμε κάτι στο στόμα??

Βγείτε για λίγο από το ροζ συννεφάκι και ακολουθείστε με!

Εγώ σας λέω πως ΕΡΩΤΑΣ δεν υφίσταται, και εσείς άντε να με πείσετε για το αντίθετο! Ναι, σαφώς και συμφωνώ πως όταν γνωρίζουμε ένα καινούριο και ενδιαφέρον άτομο ενθουσιαζόμαστε. Ειδικά όταν αυτός τυγχάνει να είναι και κούκλος ακόμη καλύτερα! Ίσως, κατά περίπτωση, ο ενθουσιασμός να κρατάει πιο πολύ.. Αν πχ. περνάμε καλά μαζί του, έχει δυνατότητες στο sex.. και αν έχει και μυαλό ακόμη καλύτερα! Αλλά, ειλικρινά, ερωτευόμαστε ποτέ ολόκληρο το πακετάκι?

Η απάντηση σαφώς και είναι υποκειμενική..

Εγώ, για παράδειγμα, έχω ερωτευτεί επανειλημμένα τον Sakis, τον Prince William etc. (αλλά και πάλι δεν τους έχω δει με πυτζάμες Κυριακή πρωί να σέρνονται και να ζητάνε καφέ..) Και μην αρχίσετε τώρα οι άντρες να μουρμουράτε.. Ο κόσμος είναι σκληρός και οι γυναίκες ερωτεύονται το χρήμα, τη δόξα, το κορμί ή ακόμη και το μυαλό κάποιου <ανάλογα με το τι standards ζωής έχει η καθεμιά..!>

~τώρα για το τι ερωτεύεστε εσείς, έχω μια μικρή υποψία πως δεν έχουμε και πολύ μεγάλες διαφορές..

Και επειδή το παιχνίδι με τις λίστες-κατηγορίες μ’ αρέσει τρελά, λέω να σε βάλω στο τριπάκι να το παίξεις.. Παρακάτω θα βρεις μερικές κατηγορίες, ανάλογα με το πώς, που και πόσο ερωτευόμαστε..

Λοιπόν, φίλε αναγνώστη, είσαι..

-->ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ από τις σχέσεις, αν δεν μπορείς να μείνεις μόνος σου ούτε για μια ώρα. Απλά σκέψου ποια ήταν η μεγαλύτερη περίοδος μοναξιάς που πέρασες ποτέ.. <αν η απάντηση είναι κάπου προς το μήνα, την πάτησες-αυτή είναι η κατηγορία σου!>. Ακόμη και εγκλωβισμένος να είσαι σε μια σχέση, την προτιμάς από τη μοναξιά. Είσαι λίγο κολλημένος –γενικά- και η αλλαγή στη δική σου sex life, μάλλον είναι μια λέξη που δε θα γνωρίσεις ποτέεεεεε!!

-->ΠΕΡΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ. Αν ασχολείσαι με το άλλο φύλο μόνο όταν έχεις ανάγκη από sex, η απλώς δεν έχεις με τίποτε άλλο να ασχοληθείς! Κακό δεν είναι, φάση είναι.. Θα σου περάσει! Και μάλλον όταν σου περάσει, θα παντρευτείς την πρώτη που θα βρεις και θα κάνεις πολλά παιδιά..

-->ΘΥΜΑ. Sorry, αλλά από αυτοεκτίμηση δεν ξέρεις και πολλά, έχεις και μια τάση προς το μαζοχισμό και το μόνο που αγαπάς είναι Ό,ΤΙ έχει σχέση με αυτόν. Ακόμα και να σε φτύνει, εσύ σα θεό θα τον έχεις. Όχι κάποιον συγκεκριμένο, όλους τους αυτούς που κατά καιρούς είσαι μαζί!! Ειλικρινά, δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να αλλάξει. Υπάρχουν και ψυχολόγοι, βέβαια..

-->ΤΥΠΟΣ ‘ΘΕΛΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ’. Ερωτεύεσαι πάντα τα άτομα που δεν μπορείς να έχεις <τι λέγαμε πριν για τον Sakis ?!?> Δε θα εκδηλωθείς ποτέ και πάντα θα ελπίζεις χωρίς νόημα! Never getting laid, λέω εγώ.. Και ρίξε και καμιά ματιά γύρω σου, γιατί πάντα κάποιος σε γουστάρει και εσύ δεν το βλέπεις..

-->ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ. Είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού! Σε κυνηγάνε όλοι και εσύ δεν κάνεις τίποτε για να κρατήσεις τη σχέση -φτάνει που του κάνεις τη χάρη και είσαι μέσα σε αυτήν! Και βέβαια, μετά από λίγο καιρό θα τον βαρεθείς, θα τα μαζέψεις και θα φύγεις βιαστικά και χωρίς εξηγήσεις για τον επόμενο! Αυτό δεν είναι σχέση όμως, σεξ με ημερομηνία λήξης είναι..

-->ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΟΣ. Ή αλλιώς ψυχικά διαταραγμένος.. Μη μιλάς, αφού είσαι! Επιδιώκεις την αγάπη, αλλά φοβάσαι και να δεθείς! Μια έτσι και μια αλλιώς. Διαλύεις τις σχέσεις με εξαιρετική ευκολία (γιατί φυσικά κάτι θα σου την σπάσει στο έτερον ήμισυ), αλλά για να προχωρήσεις στην επόμενη θα σου πάρει τόσο καιρό, όσο θα πάρει στον ΠΑΟΚ να πάρει πρωτάθλημα.. Απλώς άστο να συμβεί!

-->ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ. Πώς να στο πω? Παραμυθιάζεσαι εύκολα! Πέφτεις στα δίχτυα των άλλων αμέσως μόλις σε προσεγγίσουν με όμορφο τρόπο.. Αλλά το κακό είναι πως πέφτεις στα δίχτυα πολλών ανθρώπων ταυτόχρονα και μετά άντε να τα μπαλώσεις! Τουλάχιστον, έχεις γίνει expert στα ψέματα.. Κάπου θα σου χρησιμεύσει!!

Εγώ, λοιπόν, για μένα τα ξέμπλεξα.. ελπίζω και εσείς!!

Και για να μην κρύβομαι, θα σας μαρτυρήσω υπεύθυνα πως τον εαυτούλη μου τον βρήκα σε τρεις ολόκληρες κατηγορίες..

Ψαχτείτε λίγο, δείτε τι ακριβώς είστε και τι θέλετε από τον άλλον. Μην περιμένετε να ξυπνήσετε ένα πρωί ερωτευμένοι με το τέλειο άτομο που όλως τυχαίως θα κοιμάται ήρεμα δίπλα σας.. Η ζωή μας αρκετά πολύπλοκη από μόνη της. Γιατί λοιπόν να κάνουμε και τις σχέσεις μας τόσο πολύπλοκες?? Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δυσκολεύουμε τα πράγματα..

>>Εκτός βέβαια αν είστε όπως εγώ, που τρελαίνομαι να τα κάνω όλα μπάχαλο, και να ψάχνομαι μετά να βρω την άκρη! Και ναι, βάζω και τους άλλους σε αυτό το trip-άκι.. Γιατί αυτό τελικά είναι ο Έρωτας για μένα – η διαδικασία στην οποία μπαίνεις γνωρίζοντας τον εαυτό σου μέσα από τις σχέσεις σου με τους άλλους!! Εσύ κάνεις την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά και το κορμί σου να μουδιάζει.. Γιατί όλα τελικά στο μυαλό μας είναι..!

..if love is a mind thing, then my mind has a crush on you..

Πώς μπορεί ένα παθιασμένο φιλί να σε aπαλλάξει από όλα σου τα "μικρά" προβλήματα που νομίζεις πως κουβαλάς ?

Γιατί όλα σου φαίνονται πιο απλά όταν έχεις καποιον να γκρινιάξεις γι' αυτά, ακόμη κι όταν αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να σε βοηθήσει πραγματικά ?

Τελικά η μοναξιά που νιώθεις είναι ο φόβος να μείνεις μόνος με την αλήθεια σου, ή στ'αλήθεια έχεις ανάγκη ολα αυτά τα μικρά ανθρωπάκια γύρω σου ?

Γιατί να ζεις με τους άλλους, όταν νιώθεις πως κανένας τους δεν είναι πραγματικά αντάξιός σου ?

Αξίζει να προσπαθήσεις να δείξεις σε κάποιον το δρόμο, ή σπαταλάς το χρόνο σου κι ενοχλείς και το γουρούνι ??


Φώναζέ με indigo να τελιώνουμε..

Τι παίζει τελικά με τους ανθρώπους?
Όλοι γύρω σου έχουν την ίδια ψευδαίσθηση -πως αγαπούν..

Βρίσκεις τον πρώτο ώριμο, πλούσιο και φυσικά μεγαλύτερό σου άντρακλα και στηρίζεσαι πάνω του γιατί φοβάσαι να ψάξεις για κάτι παραπάνω.
Πολύ εύκολο, δε νομίζεις?
Μετά από λίγο βλέπεις πραγματικά τι έχεις δίπλα σου και το σιχαίνεσαι αργά και αποτελεσματικά.
Αν είσαι τυχερός, το αντιλαμβάνεσαι νωρίς..

Άλλοι ερωτεύονται -ή μήπως συμβιβάζονται?- με μια όμορφη εικόνα.
Αυτό που αποδέχεται ο περίγυρός σου, εσύ το βάζεις στο κρεβάτι σου.
Άξιος της μοίρας σου.

Και ο αληθινός, ο παράλογος έρωτας?
Αυτός που σε απαλάσσει απο τον κόσμο που γυρνάει γύρω σου και σου ανοίγει έναν καινούριο κόσμο, πιο φωτεινό, πιο χαζοχαρούμενο?
Πού είναι αυτός?
Τον συναντάμε όλοι και απλώς μερικοί τον κάνουμε στην άκρη?
Και πως τον αντιλαμβάνεσαι?

Μήπως με ένα χαμόγελο ??

Γιατί να παθιάζεσαι μόνο με τους λάθος ανθρώπους?

Τα πιο παθιασμένα σου φιλιά, τα πιο αληθινά σου βογκητά, τα πιο υγρά σου βράδια ήταν εκείνα που έζησες με αυτούς που δε σου λείπουν πια.. Που δεν τους χρειάζεσαι για να συνεχίσεις, που ίσως κάποια μέρα θελήσεις ν' αποφύγεις περπατώντας στο δρόμο.

Τόσο απέχει το πάθος απ' τον έρωτα ή μήπως εσύ είσαι ανίκανος να τα ζήσεις και τα δυο μαζί?

Οι πιο αρρωστημένες καταστάσεις είναι τελικά και οι πιο όμορφες.. Εκεί που θα ήθελες να παραμείνεις, αν τα "πρέπει" σου σε άφηναν για μια στιγμή ήσυχο.

Τα παιχνίδια του μυαλού είναι εκείνα που σε κρατούν δέσμιο στις μοναχικές σου νύχτες και δε σ' αφήνουν να σταματήσεις του λυγμούς. Το μυαλό σου είναι που σε βάζει σε αναζητήσεις δύσκολες, δύσβατες και καμιά φορά τόσο φανερά ανέφικτες.
Αν τα καταφέρεις έστω για δυο στιγμές να ζήσεις συμβιβαστικά, να μην τα θες όλα δικά σου και να μην προσπαθείς τόσο απελπισμένα να είσαι ευτυχισμένος, τότε μόνο θα μπορέσεις ν' απολαύσεις τις μικρές σου δυστυχίες..

Σκέψου φίλε..

• Κοίταξες ποτέ βαθιά τον εαυτό σου στον καθρέφτη?
• Είπες ποτέ δυνατά πως τον σιχαίνεσαι?
• Ξεφυγες από την ψεύτικη συνείδησή σου για να καταλάβεις πως δεν τον αγαπάς αληθινά?
• Βρήκες την αιτία του μίσους σου, και αν ναι, κατάφερες να την αγκαλιάσεις?

• Αγάπησες ποτέ αυτόν που δε σου έδωσε παρά μόνο χαστούκια?
• Τον αντίκρυσες ξανά με αγάπη για να του πεις πως κι εσύ το ίδιο θα συμπεριφερόσουν στο μικρό σου εαυτό?

• Πλήγωσες ποτέ αυτούς που αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο, απλά και μόνο για να σε μισήσουν λίγο κι αυτοί?
• Έδιωξες από κοντά σου όλους τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σου για να βιώσεις την απόλυτη μοναξιά που λες πως σου αξίζει?

• Έδειξες ποτέ στον εαυτό σου πόσο πολύ δεν τον εκτιμάς?
• Τον κάνεις να πονάει σε κάθε ευκαιρία που σου δίνεται?
• Του δείχνεις πόσο ένοχος νιώθεις για όποια μαλακία συμβαίνει γύρω σου?

Οι πιο αρρωστημένες σχέσεις, είναι τελικά και οι πιο σημαντικές.. αυτές που σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο πολύ παραμυθιάζεις τον εαυτό σου, πόσο μικρός και βλάκας υπήρξες
-ή μήπως είσαι ακόμη ??


*Σ' ευχαριστώ που άντεξες να μου δανείσεις τον τίτλο και ακόμη περισσότερο που άντεξες να διαβάσεις αυτό που ήταν κάτω από αυτόν!!

Το έχω δηλώσει επανειλλημένως πως είμαι multi-χασμένη προσωπικότητα, οπότε μου είναι δύσκολο να αποφασίσω αν μια κατάσταση τη γουστάρω πολύ ή τηυ σιχαίνομαι πολύ (το ανάμεσα είναι βαρετό έτσι κι αλλιώς, άρα δεν το συζητάμε ως ενδεχόμενο). Βρίσκομαι λοιπόν τώρα, μέσα φθινοπώρου και δεν μπορώ να αποφασίσω αν μ’αρέσει αυτό που ζω ή οχι..
Γι’αυτό λοιπόν, στα αριστερά της σελίδας θα βρεις ένα ωραιότατο παραλήρημα γκρίνιας για την εν λόγω εποχή, ενώ στα δεξιά όλους εκείνους τους λόγους που μας κάνουν να λατρεύουμε το Φθινόπωρο. Διάλεξε μεριά και ταυτίσου.. Και αν βρεις καμιά καλή δικαιολογία για την επιλογή σου, πες μου κι εμένα να βγω επιτέλους από το αδιέξοδο..

-->
Φθινόπωρο. Είναι ίσως από τις πιο εκνευριστικές περιόδους του χρόνου. Δε μας φτάνει δηλαδή που τελειώνουν οι διακοπές, τα μπανάκια στη θάλασσα και οι ατέλιωτες ώρες ρέκλας στην ξαπλώστρα, πρέπει ξαφνικά να συμβιβαστούμε με κανονικά εώς αφόρητα πιεστικά ωράρια σε δουλειά, σχολές κτλ. Και φυσικά ο αγαπητός mr.Καιρός θεωρεί ότι τα νεύρα μας αντέχουν αρκετά ώστε το πρωί να κάνει παγωνιά, λίγο αργότερα να ανάβει το φούρνο να ψηθούμε, μετά να βρέχει λίγο μην και κολλήσουμε και ξανά πίσω βόλτα στο κρύο. Γιατί σου λέει πως αν δε φύγεις το πρωί από το σπίτι σου με 3 διαφορετικά συνολάκια -για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στις χαριτωμενιές του καιρού με αξιοπρέπεια- και 2 ζευγάρια παπούτσια δεν έχει αρκετό γέλιο.. Παιχνίδια δηλαδή, έτσι να έχουμε να ασχολούμαστε.
Το καλύτερο όμως είναι πως με το που μπαίνει ο Σεπτέμβρης ξαφνικά όλοι θεωρούν πως πρέπει να συμμορφωθείς και να μπεις σε ρυθμούς δουλειάς, άγχους, πίεσης και όλα εκείνα τα χαριτωμένα πραγματάκια που σε φέρνουν ακόμη πιο γρήγορα αγκαλιά με πρώτο σου το έμφραγμα! Κάτσε ρε φίλε λίγο να συνέλθουμε. Εγώ λέω να καθιερωθεί το Φθινόπωρο ως μεταβατική περίοδος, όπου το μόνο που θα χρειάζεται να κάνεις είναι να προσπαθείς να ξεπεράσεις το σοκ πως οι διακοπές σου τέλειωσαν και χώρισες και με το μωράκι που έπαιζες όλο το καλοκαίρι.. Γιατί εκτός όλων των υπολοίπων, το Φθινόπωρο είναι και η μεγαλύτερη χαλάστρα εποχή για τις σχέσεις. Με το που τελειώνει το καλοκαίρι, ξαφνικά ο καλοκαιρινός σου έρωτας χάνει όλη τη λάμψη και την ομορφιά του. Το ‘μωρό’ που γνώρισες ξασπρίζει λόγω έλλειψης ήλιου και θάλασσας και έρχεται και εκείνη η ρημαδοστιγμή που επειδή βρέχει πρέπει να μείνεις μαζί του σπίτι και εκεί καταλαβαίνεις πως τελικά δεν έχει και κάτι να σου πει. Διότι άλλο οι τεκίλες στα καλοκαιρινά beach parties, και άλλο μια βραδιά με dvd στο σπίτι. Οκ, η αλήθεια είναι πως δε σε πειράζει και πολύ να τελειώσει μια τέτοια ‘σχέση’, αλλά αν λάβεις υπ’όψιν σου πως εκείνη την περίοδο που εσύ χωρίζεις έξω βρέχει καταρρακτωδώς ή φυσάει τραγικά (γενικώς ο καιρός του Φθινοπώρου είναι ένα χάλι), δε γίνεται να μη σε πιάσει και μια μικρή καταθλιψούλα. Μαζί με τη σχέση πεθαίνει και η διάθεσή σου με λίγα λόγια.. Η οποία δεν είχε και καμιά ελπίδα να μείνει ζωντανή δηλαδή, όταν ξυπνάς το πρωί και βλέπεις σύννεφα παντού λες και ο ουρανός σου κρατάει μούτρα.
Εγώ το αποφάσισα. Κατεβάζω πρόταση.. το Φθινόπωρο να είναι χαριστική περίοδος, όπου τις μέρες εκείνες που θα αποφασίσει ο ήλιος να φανεί να βγαίνουμε κι εμείς από το σπίτι, να βολτάρουμε, να κάνουμε και καμιά δουλίτσα, ενώ όλες τις υπόλοιπες να θεωρείται αναγκαίος ο ύπνος και η τεμπελιά ως το απόγευμα, διότι σιγά μη σηκωθώ από το ωραίο και μεγάλο κρεβατάκι μου για να τρέχω σαν το βλάκα μέσα στη βροχή!!

<--
1η Σεπτέμβρη το δήλωσα στον αέρα της πόλης πως επιτέλους ΦΥΣΑΕΙ. Είμαι αρκετά σίγουρη πως δεν ήμουν η μόνη που είχα απηυδήσει με την αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού στην Κρήτη. Μη με παρεξηγήσεις.. λατρεύω τη ζέστη, τον ήλιο και τη θάλασσα ακόμη πιο πολύ, αλλά όταν έχει 45 βαθμούς υπό σκιάν και οι πατούσες σου καίγονται στην άμμο το ξανασκέφτεσαι να αφήσεις το air condition και να πας οπουδήποτε. Τουλάχιστον τώρα κάνεις βουτιές σε φυσιολογικές θερμοκρασίες. Άσε που δε γίνεται και το αδιαχώρητο στις παραλίες και βρίσκεις και ξαπλώστρα (που να βλέπει τη θάλασσα) να αράξεις.
Το καλύτερο όμως του Φθινοπώρου είναι οι βροχές. Οι πρώτες βροχές για την ακρίβεια. Να φανταστείς φέτος το χάρηκα τόσο πολύ που έβρεξε, που έκανα κι εγώ βόλτα στη βροχή μαζί με τα σαλιγκάρια!! Ακόμη πιο γαμάτα, όταν είσαι κλεισμένος σπιτάκι, έξω να ρίχνει καρέκλες, εσύ αγκαλιά με ένα μπουκάλι κρασί, βότκα, τεκίλα (διάλεξε τελοσπάντων) και δυνατά η ανάλογη μουσική.. Εκείνα τα ωραιότατα καταθλιπτικά κομμάτια που κάθε φορά που τα ακούς, χρειάζεσαι ένα μήνα ψυχανάλυση για να συνέλθεις από το σοκ.. Αλλά ακόμη και αν δεν έχεις χρόνο να μείνεις σπίτι σου για να τα κάνεις όλα αυτά λόγω τρελής δουλειάς στο γραφείο, έρχεται και πάλι το Φθινόπωρο να σε σώσει.. Χτυπάς ένα ωραιότατο τηλεφωνάκι στη δουλειά, κάνεις τη φωνή σου να μοιάζει με του Χουζούρη από το Στρουμφοχωριό και αρχίζεις να κλαίγεσαι επειδή σε έπιασε και εσένα εκείνη η άτιμη η γρίπη που κυκλοφορεί κάθε τέτοια περίοδο!! Και voila, την τσίμπησες την αναρρωτική σου ακόμη δε γύρισες από τις διακοπές.. Την οποία αναρρωτική ο βέλτιστος τρόπος να τη χρησιμοποιήσεις είναι μια βόλτα μέσα στη νύχτα στις κοντινότερες παραλίες και αν ρίχνει και καμιά ψιλή βροχούλα ακόμη καλύτερα, έτσι για να δέσει τέλεια το σκηνικό. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση όντως κινδυνεύεις να αρρωστήσεις!! Τουλάχιστον όταν θα γυρίσεις στη δουλειά θα έχεις τα ανάλογα συμπτώματα που ισχυριζόσουν οτι σε κράτησαν σπίτι..
Και να ξαναγυρίσω στο σπίτι, διότι όπως και να το κάνεις το επιβάλλει η αλλαγή εποχής-καιρού-σκηνικού. Δεν υπάρχει πιο χαλαρωτική στιγμή από εκείνη που θα γυρίσεις επιτέλους σπίτι σου για να χουχουλιάσεις (εξειδικευμένος επιστημονικός όρος) με την ησυχία σου. Δεν ξέρω τι έκανες εσύ, αλλά το δικό μου καλοκαίρι ήταν λίγο PartyAllTheTime κατάσταση, οπότε τώρα χρειάζομαι χρόνο να ξεκουραστώ και να απολαύσω αυτήν την εποχή γι’αυτό ακριβώς που είναι.. Οι πρώτες νύχτες που κάνει κρύο και ξυπνάς τουρτουρίζοντας για να βρεις που καταχώνιασες το πάπλωμα.. Τα βράδια με φίλους, ξύδια κι επιτραπέζια στο σπίτι γιατί ξαφνικά δε σου κάνει αίσθηση να βγεις.. Όπως και να το δεις το Φθινόπωρο είναι μια πολύ home friendly εποχή. Σε αφήνει(-αναγκάζει) να εκτιμήσεις το σπιτάκι σου ξανά.


Τελικά όλα είναι ζήτημα οπτικής γωνίας..



*Δημοσιευμένο στο περιοδικό 2morrow, τεύχος Οκτωβρίου 2008

ξέρεις μπαμπά..
είναι τόσα πολλά που θέλω να σου πω.. χείμαρροι από σκέψεις μπερδεμένες που με πνίγουν κάθε φορά. χείμαρροι από δάκρυα που τρέχουν στα μάγουλά μου, χωρίς να μου δίνουν άλλη επιλογή.

ξέρεις μπαμπά..
πάντα σ’ αγαπούσα και θα σε μισώ για πάντα. Ήσουν η ζωή, η αρχή του δρόμου, και κατέληξες το αδιέξοδο. Εφιάλτης, όνειρο κακό και εγώ εγκλωβισμένη χωρίς να μπορώ να ξυπνήσω.

ξέρεις μπαμπά..
γιατί ποτέ δε σου άπλωσα το χέρι; Γιατί ποτέ δε σε αναζήτησα; Γιατί ποτέ μου δε σ’ αγκάλιασα;
Γιατί ήμουν σαν κι εσένα.

ξέρεις μπαμπά..
με τρομάζει η σκέψη να παραμείνω σαν κι εσένα.. αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Εσύ με έφτιαξες, εσύ μ’ αρνήθηκες και ακόμη και τώρα, στο τέλος, εσύ με σπρώχνεις πάλι μακριά..

ξέρεις μπαμπά..
γιατί οι τόσες σκέψεις δεν έφταναν ποτέ στα χείλη μου; Γιατί κρατούσα πάντα τα πάντα μέσα μου; Γιατί τα μάτια μου δεν είχαν ποτέ το θάρρος να συναντήσουν τα δικά σου;
Γιατί μπαμπά, εσύ μ’ έμαθες να είμαι αδύναμη, να υποτάσσομαι στο σκληρό σου χαρακτήρα, να κατεβάζω το κεφάλι και ν’ ακολουθώ πιστά τις διαταγές σου. Εσύ μ’ έμαθες να σε σιχαίνομαι.

Μια ολόκληρη ζωή, -ή μήπως ήταν πιο πολλές;- έζησα με το φόβο το δικό σου. Με το φόβο μη με απορρίψεις. Μη μ’ αρνηθείς ξανά. Μη με πουλήσεις και πάλι για το τίποτε.
Και πάντα μέσα μου σε κουβαλούσα, ότι κι αν έκανα, όσα κι αν δημιουργούσα. Γιατί πάντα ήμουν σαν κι εσένα, ένας μικρός κλώνος που δεν έχει επιλογή διαφορετικής εξέλιξης.
Και ξέρεις μπαμπά.. αυτό είναι που φοβόμουν πιο πολύ και αυτό ακριβώς είναι που έγινα. Μια γυναίκα που δεν είναι γυναίκα, που φοβάται να δείξει γυναίκα και γίνεται κοριτσάκι. Μια γυναίκα που μισεί τη γυναίκα μέσα της γιατί εσύ τη στιγμάτισες για πάντα.

ξέρεις μπαμπά..
το μίσος καμιά φορά είναι η δυνατότερη αγάπη. Προσπαθώ να σε διώξω από μέσα μου κι όμως εσύ πάντα παραμένεις εκεί. Σαν ένα παιδί που έχει βρει το αγαπημένο του παιχνίδι και θα παίζει μαζί του μέχρι να σπάσει, μέχρι να το βαρεθεί..
Ε, λοιπόν, πρέπει να βρεις καινούριο παιχνίδι γιατί αυτό το χάλασες. Το έσπασες μικρά κομμάτια και στέκεσαι από πάνω χαμογελώντας ευτυχισμένος. Φύγε λοιπόν, και άσε τα κομμάτια σε μένα. Γιατί ακόμη και χαλασμένο, εγώ το αγαπάω αυτό το παιχνίδι.
Ναι ρε, μου έχει μείνει και λίγη αγάπη για μένα και δε την αφήσω να γίνει μίσος και αυτή.
Σ’ αγάπησα, αλλά τώρα πια θ’ αγαπώ μόνο εμένα. Δεν έχω άλλα να σου δώσω. Μου πήρες και τα τελευταία δάκρυα και δεν μπορώ να γίνω πιο πολλά κομμάτια.

ξέρεις μπαμπά..
δεν είμαι τόσο δυνατή ώστε να φύγω, αλλά δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος. Άλλωστε και εσύ στα δύσκολα αυτό έκανες. Διάλεγες άλλο δρόμο..
εγώ όμως δε θα διαλέξω άλλο δρόμο. Απλώς θα διαλέξω το δρόμο που με πάει μακριά σου. Αλλά θα σε κουβαλάω πάντα μέσα μου, γιατί μακριά σου, εσύ με κάνεις πιο δυνατή..


γυρίζω σελίδα.
Γιατί τελικά για να αλλάξει η ζωή σου δε χρειάζονται πολλά. Μόνο ένα στυλό, τρεις λευκές σελίδες και μια απόφαση.

4 και 20 το ξημέρωμα.
φτάνει τόσο, αρκετά με κούρασες..
Πιάνω μ'ένα μολύβι τα μαλλιά κα μ'ένα στυλό τις σκέψεις.

Πάντα ηξερα πως οι σχέσεις είναι δύσκολες. Πήρα το μάθημά μου νωρίς και σαν καλή μαθήτρια δεν το ξέχασα μεγαλώνοντας. Πρόσεχα, προφυλαγόμουν, αλλά μάλλον την πατάς έτσι κι αλλιώς.
Γιατί άραγε μας πληγώνουν οι άνθρωποι?
Το κάνουν από hobby, μη βρίσκοντας κάτι πιο ενδιαφέρον για τον ελεύθερο χρόνο τους, ή μήπως εμείς είμαστε τόσο βλάκες που διαλέγουμε πάντα το χειρότερο συμπαίκτη? Μέγας μαζοχισμός να επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος ξανά και ξανά, όμως καμιά φορά δεν έχεις κι άλλη επιλογή.. Το μυαλό παίζει περίεργα -αλλά τόσο όμορφα διεστραμμένα- παιχνίδια. Πώς γίνεται να μη βλέπεις όμως το λάθος σου παρά μόνον όταν είναι ήδη αργά? Αργά για σένα φυσικά και για το μικρούλη εγωισμό σου που τον βλέπεις να συνθλίβεται..

Πάντα ήξερα πως αν εσύ πιστεύεις στον εαυτούλη σου, τον αγαπάς και τον σέβεσαι ειλικρινά, τότε και ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή.. Τι γίνεται όμως με εκείνους τους ανθρώπους που σε γνωρίζουν σε ανάλογο βαθμό? Με αυτούς που ξέρουν τους φόβους, τισ αμφιβολίες και τα πιο κρυφά σου "θέλω"? Δεν μπορούν αυτοί να σε αιφννιδιάσουν? Να σε καταστρέψουν? Δεν είναι αυτοί που σε μια ευάλωτη στιγμή σου, εκμεταλλεύονται την κατάσταση και σου ανακατεύουν το οπτικό σου πεδίο?
Μπορείς πραγματικά να εμπιστευθείς σε κάποιον κομμάτια από τον εαυτό σου ή μήπως τελικά κινδυνεύεις να σου τα πάρει, να τα ανακατέψει και να στα δώσει πίσω αλλιώς?


5 παρά 20
το κείμενο βγαίνει μόνο του.. εύκολα! σα να έχει δική του θέληση και εγώ να μην έχω άλλη επιλογή.

Η μοναξιά κι η απομόνωση δεν είναι αποδεκτές λύσεις. Αν τις βιώσεις μόνο θα το δεις. Κανένα φρούριο δεν είναι απόρθητο, εγώ στο λέω αυτό.

Να αγαπάς, να νιώθεις, να δίνεσαι..
Λίγο στην αρχή, ολοκληρωτικά στο τέλος. Γιατί μάλλον έτσι έρχεται το τέλος..
So what? Πονάς, υποφέρεις λίγο, αλλά τουλάχιστον είσαι αληθινός.
Και στο τέλος πάντα χαμογελάς. Και αν ξέρεις τότε να χαμογελάς, έχεις όλη τη γνώση δική σου.. Γιατί τότε αξίζει πιο πολύ αυτό το όμορφο, αληθινό, γοητευτικό σου χαμόγελο.

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα κλαίγοντας.

Το ονειρεύτηκα..

Κι όμως, είχα τη δική σου γεύση στα χείλη μου και τα σημάδια σου ακόμη στο κορμί μου..

Κι αν έγινε έτσι όπως αμυδρά το θυμάμαι, εσύ που είσαι;

Σηκώνομαι αργά. Πονάω, ξυπνάει το κορμί μου για να με πληροφορήσει πως ήσουν εκεί, πάνω του, μέσα του..

Κλαίω ξανά, χωρίς να το θέλω.. απλώς μου συμβαίνει.

Θυμάμαι τώρα. Εγώ σου άνοιξα. Δική μου η ευθύνη. Αλλά δεν το καταλαβαίνω.. Πως γίνεται να σταματάει ο εαυτός σου να υπακούει σε αυτό που του φωνάζεις και να αρχίσει να παίρνει μόνος του πρωτοβουλίες;

Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή, αν σταματούσε να λειτουργεί τόσο πολύ το μυαλό; Σε θέλω..

Πονάω. Όχι από τα σημάδια, αυτά μάλλον τα απολαμβάνω. Άλλωστε ο ορισμός του πάθους είναι να σε σημαδεύει, να σου αφήνει αναμνήσεις για μετά.

Αναρωτιέμαι. Αν το πάθος πρέπει αναγκαστικά να είναι καταστροφικό, αν πάντα σε οδηγεί στο λάθος μονοπάτι.. εκεί που σκεπτόμενος καθαρά δε θα πήγαινες ποτέ γιατί φοβάσαι τις συνέπειες.

Νιώθω παγιδευμένη. Θέλω να φύγω, αλλά θέλω ακόμη πιο πολύ να δεσμευτώ περισσότερο. Δεμένη στο κρεβάτι σου, χωρίς άλλη επιλογη θα ήμουν ευτυχισμένη. Τώρα που τις έχω, τα χάνω κιόλας.

Δε φοβάμαι εσένα.

Εμάς φοβάμαι, το δικό μας πάθος και το δικό μου μυαλό..

Υ.Γ.(εκ των υστέρων) –Οι ιστορίες μεγάλου πάθους έχουν συνήθως από άσχημη εώς τραγική κατάληξη. Και ακριβώς επειδή δεν το ελέγχεις, κάνεις πράγματα πέρα από εσένα. Αλλά ακόμη κι αν είναι να το ‘πληρώνεις’ –ποτέ μετανιώνεις- μετά, αξίζει να το ζήσεις, έστω κι αν κρατήσει ελάχιστα, έστω για μια φορά. Γιατί, το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού μωρό μου..