ΠΑΘΟΣ

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα κλαίγοντας.

Το ονειρεύτηκα..

Κι όμως, είχα τη δική σου γεύση στα χείλη μου και τα σημάδια σου ακόμη στο κορμί μου..

Κι αν έγινε έτσι όπως αμυδρά το θυμάμαι, εσύ που είσαι;

Σηκώνομαι αργά. Πονάω, ξυπνάει το κορμί μου για να με πληροφορήσει πως ήσουν εκεί, πάνω του, μέσα του..

Κλαίω ξανά, χωρίς να το θέλω.. απλώς μου συμβαίνει.

Θυμάμαι τώρα. Εγώ σου άνοιξα. Δική μου η ευθύνη. Αλλά δεν το καταλαβαίνω.. Πως γίνεται να σταματάει ο εαυτός σου να υπακούει σε αυτό που του φωνάζεις και να αρχίσει να παίρνει μόνος του πρωτοβουλίες;

Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή, αν σταματούσε να λειτουργεί τόσο πολύ το μυαλό; Σε θέλω..

Πονάω. Όχι από τα σημάδια, αυτά μάλλον τα απολαμβάνω. Άλλωστε ο ορισμός του πάθους είναι να σε σημαδεύει, να σου αφήνει αναμνήσεις για μετά.

Αναρωτιέμαι. Αν το πάθος πρέπει αναγκαστικά να είναι καταστροφικό, αν πάντα σε οδηγεί στο λάθος μονοπάτι.. εκεί που σκεπτόμενος καθαρά δε θα πήγαινες ποτέ γιατί φοβάσαι τις συνέπειες.

Νιώθω παγιδευμένη. Θέλω να φύγω, αλλά θέλω ακόμη πιο πολύ να δεσμευτώ περισσότερο. Δεμένη στο κρεβάτι σου, χωρίς άλλη επιλογη θα ήμουν ευτυχισμένη. Τώρα που τις έχω, τα χάνω κιόλας.

Δε φοβάμαι εσένα.

Εμάς φοβάμαι, το δικό μας πάθος και το δικό μου μυαλό..

Υ.Γ.(εκ των υστέρων) –Οι ιστορίες μεγάλου πάθους έχουν συνήθως από άσχημη εώς τραγική κατάληξη. Και ακριβώς επειδή δεν το ελέγχεις, κάνεις πράγματα πέρα από εσένα. Αλλά ακόμη κι αν είναι να το ‘πληρώνεις’ –ποτέ μετανιώνεις- μετά, αξίζει να το ζήσεις, έστω κι αν κρατήσει ελάχιστα, έστω για μια φορά. Γιατί, το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού μωρό μου..