1
..auta pathaineis otan skeftesai..
Posted by Leela
on
3:10 π.μ.
4 και 20 το ξημέρωμα.
φτάνει τόσο, αρκετά με κούρασες..
Πιάνω μ'ένα μολύβι τα μαλλιά κα μ'ένα στυλό τις σκέψεις.
Πάντα ηξερα πως οι σχέσεις είναι δύσκολες. Πήρα το μάθημά μου νωρίς και σαν καλή μαθήτρια δεν το ξέχασα μεγαλώνοντας. Πρόσεχα, προφυλαγόμουν, αλλά μάλλον την πατάς έτσι κι αλλιώς.
Γιατί άραγε μας πληγώνουν οι άνθρωποι?
Το κάνουν από hobby, μη βρίσκοντας κάτι πιο ενδιαφέρον για τον ελεύθερο χρόνο τους, ή μήπως εμείς είμαστε τόσο βλάκες που διαλέγουμε πάντα το χειρότερο συμπαίκτη? Μέγας μαζοχισμός να επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος ξανά και ξανά, όμως καμιά φορά δεν έχεις κι άλλη επιλογή.. Το μυαλό παίζει περίεργα -αλλά τόσο όμορφα διεστραμμένα- παιχνίδια. Πώς γίνεται να μη βλέπεις όμως το λάθος σου παρά μόνον όταν είναι ήδη αργά? Αργά για σένα φυσικά και για το μικρούλη εγωισμό σου που τον βλέπεις να συνθλίβεται..
Πάντα ήξερα πως αν εσύ πιστεύεις στον εαυτούλη σου, τον αγαπάς και τον σέβεσαι ειλικρινά, τότε και ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή.. Τι γίνεται όμως με εκείνους τους ανθρώπους που σε γνωρίζουν σε ανάλογο βαθμό? Με αυτούς που ξέρουν τους φόβους, τισ αμφιβολίες και τα πιο κρυφά σου "θέλω"? Δεν μπορούν αυτοί να σε αιφννιδιάσουν? Να σε καταστρέψουν? Δεν είναι αυτοί που σε μια ευάλωτη στιγμή σου, εκμεταλλεύονται την κατάσταση και σου ανακατεύουν το οπτικό σου πεδίο?
Μπορείς πραγματικά να εμπιστευθείς σε κάποιον κομμάτια από τον εαυτό σου ή μήπως τελικά κινδυνεύεις να σου τα πάρει, να τα ανακατέψει και να στα δώσει πίσω αλλιώς?
5 παρά 20
το κείμενο βγαίνει μόνο του.. εύκολα! σα να έχει δική του θέληση και εγώ να μην έχω άλλη επιλογή.
Η μοναξιά κι η απομόνωση δεν είναι αποδεκτές λύσεις. Αν τις βιώσεις μόνο θα το δεις. Κανένα φρούριο δεν είναι απόρθητο, εγώ στο λέω αυτό.
Να αγαπάς, να νιώθεις, να δίνεσαι..
Λίγο στην αρχή, ολοκληρωτικά στο τέλος. Γιατί μάλλον έτσι έρχεται το τέλος..
So what? Πονάς, υποφέρεις λίγο, αλλά τουλάχιστον είσαι αληθινός.
Και στο τέλος πάντα χαμογελάς. Και αν ξέρεις τότε να χαμογελάς, έχεις όλη τη γνώση δική σου.. Γιατί τότε αξίζει πιο πολύ αυτό το όμορφο, αληθινό, γοητευτικό σου χαμόγελο.
φτάνει τόσο, αρκετά με κούρασες..
Πιάνω μ'ένα μολύβι τα μαλλιά κα μ'ένα στυλό τις σκέψεις.
Πάντα ηξερα πως οι σχέσεις είναι δύσκολες. Πήρα το μάθημά μου νωρίς και σαν καλή μαθήτρια δεν το ξέχασα μεγαλώνοντας. Πρόσεχα, προφυλαγόμουν, αλλά μάλλον την πατάς έτσι κι αλλιώς.
Γιατί άραγε μας πληγώνουν οι άνθρωποι?
Το κάνουν από hobby, μη βρίσκοντας κάτι πιο ενδιαφέρον για τον ελεύθερο χρόνο τους, ή μήπως εμείς είμαστε τόσο βλάκες που διαλέγουμε πάντα το χειρότερο συμπαίκτη? Μέγας μαζοχισμός να επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος ξανά και ξανά, όμως καμιά φορά δεν έχεις κι άλλη επιλογή.. Το μυαλό παίζει περίεργα -αλλά τόσο όμορφα διεστραμμένα- παιχνίδια. Πώς γίνεται να μη βλέπεις όμως το λάθος σου παρά μόνον όταν είναι ήδη αργά? Αργά για σένα φυσικά και για το μικρούλη εγωισμό σου που τον βλέπεις να συνθλίβεται..
Πάντα ήξερα πως αν εσύ πιστεύεις στον εαυτούλη σου, τον αγαπάς και τον σέβεσαι ειλικρινά, τότε και ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή.. Τι γίνεται όμως με εκείνους τους ανθρώπους που σε γνωρίζουν σε ανάλογο βαθμό? Με αυτούς που ξέρουν τους φόβους, τισ αμφιβολίες και τα πιο κρυφά σου "θέλω"? Δεν μπορούν αυτοί να σε αιφννιδιάσουν? Να σε καταστρέψουν? Δεν είναι αυτοί που σε μια ευάλωτη στιγμή σου, εκμεταλλεύονται την κατάσταση και σου ανακατεύουν το οπτικό σου πεδίο?
Μπορείς πραγματικά να εμπιστευθείς σε κάποιον κομμάτια από τον εαυτό σου ή μήπως τελικά κινδυνεύεις να σου τα πάρει, να τα ανακατέψει και να στα δώσει πίσω αλλιώς?
5 παρά 20
το κείμενο βγαίνει μόνο του.. εύκολα! σα να έχει δική του θέληση και εγώ να μην έχω άλλη επιλογή.
Η μοναξιά κι η απομόνωση δεν είναι αποδεκτές λύσεις. Αν τις βιώσεις μόνο θα το δεις. Κανένα φρούριο δεν είναι απόρθητο, εγώ στο λέω αυτό.
Να αγαπάς, να νιώθεις, να δίνεσαι..
Λίγο στην αρχή, ολοκληρωτικά στο τέλος. Γιατί μάλλον έτσι έρχεται το τέλος..
So what? Πονάς, υποφέρεις λίγο, αλλά τουλάχιστον είσαι αληθινός.
Και στο τέλος πάντα χαμογελάς. Και αν ξέρεις τότε να χαμογελάς, έχεις όλη τη γνώση δική σου.. Γιατί τότε αξίζει πιο πολύ αυτό το όμορφο, αληθινό, γοητευτικό σου χαμόγελο.
