ένα στυλό, τρεις λευκές σελίδες και μια απόφαση..

ξέρεις μπαμπά..
είναι τόσα πολλά που θέλω να σου πω.. χείμαρροι από σκέψεις μπερδεμένες που με πνίγουν κάθε φορά. χείμαρροι από δάκρυα που τρέχουν στα μάγουλά μου, χωρίς να μου δίνουν άλλη επιλογή.

ξέρεις μπαμπά..
πάντα σ’ αγαπούσα και θα σε μισώ για πάντα. Ήσουν η ζωή, η αρχή του δρόμου, και κατέληξες το αδιέξοδο. Εφιάλτης, όνειρο κακό και εγώ εγκλωβισμένη χωρίς να μπορώ να ξυπνήσω.

ξέρεις μπαμπά..
γιατί ποτέ δε σου άπλωσα το χέρι; Γιατί ποτέ δε σε αναζήτησα; Γιατί ποτέ μου δε σ’ αγκάλιασα;
Γιατί ήμουν σαν κι εσένα.

ξέρεις μπαμπά..
με τρομάζει η σκέψη να παραμείνω σαν κι εσένα.. αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Εσύ με έφτιαξες, εσύ μ’ αρνήθηκες και ακόμη και τώρα, στο τέλος, εσύ με σπρώχνεις πάλι μακριά..

ξέρεις μπαμπά..
γιατί οι τόσες σκέψεις δεν έφταναν ποτέ στα χείλη μου; Γιατί κρατούσα πάντα τα πάντα μέσα μου; Γιατί τα μάτια μου δεν είχαν ποτέ το θάρρος να συναντήσουν τα δικά σου;
Γιατί μπαμπά, εσύ μ’ έμαθες να είμαι αδύναμη, να υποτάσσομαι στο σκληρό σου χαρακτήρα, να κατεβάζω το κεφάλι και ν’ ακολουθώ πιστά τις διαταγές σου. Εσύ μ’ έμαθες να σε σιχαίνομαι.

Μια ολόκληρη ζωή, -ή μήπως ήταν πιο πολλές;- έζησα με το φόβο το δικό σου. Με το φόβο μη με απορρίψεις. Μη μ’ αρνηθείς ξανά. Μη με πουλήσεις και πάλι για το τίποτε.
Και πάντα μέσα μου σε κουβαλούσα, ότι κι αν έκανα, όσα κι αν δημιουργούσα. Γιατί πάντα ήμουν σαν κι εσένα, ένας μικρός κλώνος που δεν έχει επιλογή διαφορετικής εξέλιξης.
Και ξέρεις μπαμπά.. αυτό είναι που φοβόμουν πιο πολύ και αυτό ακριβώς είναι που έγινα. Μια γυναίκα που δεν είναι γυναίκα, που φοβάται να δείξει γυναίκα και γίνεται κοριτσάκι. Μια γυναίκα που μισεί τη γυναίκα μέσα της γιατί εσύ τη στιγμάτισες για πάντα.

ξέρεις μπαμπά..
το μίσος καμιά φορά είναι η δυνατότερη αγάπη. Προσπαθώ να σε διώξω από μέσα μου κι όμως εσύ πάντα παραμένεις εκεί. Σαν ένα παιδί που έχει βρει το αγαπημένο του παιχνίδι και θα παίζει μαζί του μέχρι να σπάσει, μέχρι να το βαρεθεί..
Ε, λοιπόν, πρέπει να βρεις καινούριο παιχνίδι γιατί αυτό το χάλασες. Το έσπασες μικρά κομμάτια και στέκεσαι από πάνω χαμογελώντας ευτυχισμένος. Φύγε λοιπόν, και άσε τα κομμάτια σε μένα. Γιατί ακόμη και χαλασμένο, εγώ το αγαπάω αυτό το παιχνίδι.
Ναι ρε, μου έχει μείνει και λίγη αγάπη για μένα και δε την αφήσω να γίνει μίσος και αυτή.
Σ’ αγάπησα, αλλά τώρα πια θ’ αγαπώ μόνο εμένα. Δεν έχω άλλα να σου δώσω. Μου πήρες και τα τελευταία δάκρυα και δεν μπορώ να γίνω πιο πολλά κομμάτια.

ξέρεις μπαμπά..
δεν είμαι τόσο δυνατή ώστε να φύγω, αλλά δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος. Άλλωστε και εσύ στα δύσκολα αυτό έκανες. Διάλεγες άλλο δρόμο..
εγώ όμως δε θα διαλέξω άλλο δρόμο. Απλώς θα διαλέξω το δρόμο που με πάει μακριά σου. Αλλά θα σε κουβαλάω πάντα μέσα μου, γιατί μακριά σου, εσύ με κάνεις πιο δυνατή..


γυρίζω σελίδα.
Γιατί τελικά για να αλλάξει η ζωή σου δε χρειάζονται πολλά. Μόνο ένα στυλό, τρεις λευκές σελίδες και μια απόφαση.