Στο σχολείο, πάντα πίστευα πως το πιο ηλίθιο -μακράν- μάθημα ήταν η Λογοτεχνία..

Η τέχνη να αποτυπώνεις το λόγο σ'ένα κομμάτι χαρτί, και μια αίθουσα με μισοκοιμισμένους μαθητές κι έναν -wanna be δάσκαλος- δημόσιο υπάλληλο να προσπαθεί να βρει μια εξήγηση, μια ερμηνεία αν το θες, για όσα γράφεις.

Εγώ πάντα ένιωθα πως ο γραπτός λόγος είναι βασική ανάγκη(επιβίωσης), όπως το κλάμα ή τα ψεύτικα χαμόγελα.
Όμως οι συγγραφείς και ποιητές αυτού του κόσμου έχουν συνήθως άλλους λόγους.. Η μαστούρα, η ματαιοδοξία, η μοναξιά και το χρήμα είναι μόνο λίγοι και -πίστεψέ με- όλοι τους δουλεύουν καταπληκτικά.
Αλλά αν ποτέ κανείς από αυτούς έγραφε για σένα -το κοινό του-, αν έγραφε για να τον καταλάβεις, τότε μάλλον θα καταστρεφόταν νωρίς..
Αν ήθελε να σου πει μια αλήθεια, το πιθανότερο είναι πως θα στη δήλωνε εξ' αρχής και δε θα σε ζάλιζε με τις όμορφα διακοσμημένες μπαρούφες του.

Μπορείτε, δάσκαλοι του κόσμου, να βρείτε νόημα σ'ένα όμορφο ποίημα ή να βγάλετε τα παιδάκια έξω από την τάξη και να τους το δείξετε στην πραγματικότητα.

Το να παλεύεις να βγάλεις συμπέρασμα κι εξηγήσεις από μια σειρά σχεδόν ακατάληπτων παπάρων είναι ένας πανέμορφος τρόπος να χάνεις το χρόνο σου.

Αλλά ίσως και να είναι κάποιας μορφής τέχνη τελικά..
Η τέχνη να καταφέρεις να δώσεις σε μια και μόνο πρόταση κάποιου διάσημου (και μάλλον νεκρού εδώ και πολλά χρόνια κι ακόμη περισσότερα βραβεία) ένα εκατομμύριο ηλίθιες ερμηνείες..

Ξαφνικά κοιτάς γύρω σου κι όλα έχουν αλλάξει. Μεγαλώνεις σε μια εποχή όπου όλα γίνονται εύκολα-γρήγορα-αυτόματα.
Έτσι ζεις κι εσύ -εύκολα. Η δυσκολία τώρα πια σε απωθεί αντί να σε κάνει να εκτιμήσεις αυτό για το οποίο προσπαθείς.
Εύκολη ζωή, να μην κουραστούμε. Εύκολες σχέσεις, να μη μπλέξουμε.
Όσο πιο λίγα πάρε-δώσε, τόσο πιο έυκολη η σχέση -τόσο πιο απλή.
Χωρίς πολλές δεσμέυσεις, χωρίς πολλή επικοινωνία, χωρίς πολύ μπέρδεμα..
Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε (κυριολεκτικά και βρώμικα)!
Κι ακόμη πιο απλά.. Για ποιό λόγο να υπάρχουν δύο, όταν μπορώ και μόνος μου? Ανακάλυψε κι εσύ το internet.
Έχεις καύλες? Μπες, κάνε λίγο chat με κάποιον άγνωστο κι έτοιμος! Ούτε δεσμεύσεις, ούτε δράματα. Τι να την κάνεις τη σχέση όταν υπάρχουν τα site "κοινωνικής δικτύωσης"??
Τσόντες, cyber sex, δονητές, αυτοικανοποίηση μπροστά σε μια οθόνη..

Εκεί έχουμε φτάσει?
Κι όταν το αποφασίζουμε τελικά να το κάνουμε από κοντά, φέρνουμε κι άλλους στην παρέα γιατί μόνο έτσι διώχνεις μακριά τη δέσμευση.
Πότε αρχίσαμε να φερόμαστε σα ζώα?
Από πότε σταμάτησε να μας θίγει το "θέλω να σε πηδήξω"?
Είναι πράγματι τόσο ερεθιστικό να σε μειώνουν, ή μήπως είμαστε ανίκανοι για κάτι παραπάνω?

Στην Αμερική (του μέλλοντος) έχει αρχίσει να γίνεται ξανά μόδα η διατήρηση της παρθενιάς μέχρι το γάμο (βλέπε Lenny Kravitz, Adrianna Lima). Εκεί φτάσαμε? Αντί να κοιτάμε μπροστά, να ανακυκλώνουμε απαρχαιωμένες αντιλήψεις του παρελθόντος?

Ε, λοιπόν εγώ έτσι δε μεγαλώνω.
Μεγαλώστε μόνοι σας.

Γιατί μας έλκει τόσο η καταστροφή?
Προσπαθώ μέρες τώρα να βρω την αιτία για τον πόθο μου αυτόν κι αποτυγχάνω συνεχώς.
Το κενό φαντάζει μαγικά ελκυστικό,
ο λάθος άνθρωπος ακαταμάχητος
κι εμείς έρμαια των αυτοκαταστροφικών μας τάσεων.
-δε με νιώθεις?-
Θυμήσου την τελευταία αποτυχημένη σου σχέση..
Καυγάδες ομηρικοί, τσακωμοί με θύματα, φωνές χωρίς προφανή αιτία.
και τώρα φέρε στο μυαλό σου τις όμορφες στιγμές της -αν καταφέρεις να τις ανακαλέσεις βέβαια- ..
Πάθος, πάθος κι άλλο πάθος.
Είμαι σίγουρη πως μόνο αυτό μπορείς να θυμηθείς.
Μην το παιδεύεις, μόνον αυτό υπάρχει.

Και εσύ τώρα στο δίλημμα..
Την επόμενη φορά θα φερθείς και πάλι σα ζώο και θα αφεθείς στα πάθη σου,
ή θα μεγαλώσεις, θα πάρεις βαθιά ανάσα και μια απόφαση..να φέρεσαι πια ως νοήμων ον?

Μοιραίο λάθος.. Μοιραίο πάθος...
Η μοίρα επιλέγει κι εσύ δεν έχεις άλλο δρόμο. Πηγαίνεις εκεί που σε πάει κι αν σε βγάλει πιο μακριά απ' όσο μπορείς να αντέξεις, πρόβλημά σου.
Στο λέω μες στη μούρη, γιατί δε βρίσκω άλλον τρόπο. Μου τέλειωσαν οι όμορφες λέξεις κι οι υπεκφυγές. Το υποψιάζομαι οτι δε σου πολυαρέσει, αλλά έτσι είναι φίλε.
Δεν είναι η μοίρα που σε οδηγεί στα λάθη-πάθη σου, αλλά η δική σου δίψα γι' αυτοκαταστροφή.
Δε σε ρωτάω - σε ξέρω.
Σε νιώθω κάθε φορά που κοιτάω μια φωτιά και με συναρπάζει τόσο η φλόγα που θέλω να της μοιάσω, να την αγγίξω, να τη μεγαλώσω..
Έχεις νιώσει κι εσύ την έλξη του κενού όταν στέκεσαι στην άκρη του τελευταίου ορόφου, έχεις φαντασιωθεί να πέφτεις από το κατάστρωμα μόνο και μόνο για να νιώσεις το παγωμένο νερό να σ'αγκαλιάζει.
Ίσως γι'αυτό τελικά να αποφεύγεις το πέρασμα από την ταράτσα, τη νυχτερινή βόλτα στη θάλασσα, το περπάτημα στην άκρη του γκρεμού.. Επειδή κάποια στιγμή θα πάψεις να το αρνείσαι και τελικά θα ενδώσεις..

Δε φημίζομαι για τις αυτοκτονικές μου τάσεις, αλλά πρέπει να σου εξομολογηθώ πως αυτή η έλξη της καταστροφής είναι σχεδόν ηδονική.
Μήπως όμως αυτό δεν το ξέρεις ήδη?

κοιτάς τριγύρω
-χαμένος
σαν παιδί που ψάχνει το παιχνίδι του
-με λαχτάρα
σα ν'αποζητάς ένα κομμάτι που σου λείπει από το παζλ
-θλιμμένος
σα να μη ζεις αληθινά εκείνη τη στιγμή
-παρατηρώντας
η ζωή σου φεύγει και εσύ δε θέλεις να την κρατήσεις.

Λογικό

μερικά πράγματα είναι χειρότερα από το θάνατο
-ευτυχώς-
για να μπορείς να τα ζεις ξανά και ξανά
-δυστυχώς-

Πώς όμως μπορείς ν'αντικρύσεις τους δαίμονές σου?
μήπως τους φωνάζεις και έρχονται?
μαζεύεις όλη τη δύναμή σου και τους προσκαλείς για μια συνάντηση με τους πιο μύχιους φόβους σου
αλλά αυτοί σε αγνοούν.
καταφτάνουν μόνο τη στιγμή της μεγαλύτερης αδυναμίας σου.
τότε που ρίχνεις το προσωπείο της άμυνάς σου και δεν μπορείς πια να κρυφτείς πουθενά.

Άνοιξε, δειλέ, τα μάτια σου.
κοίμησε τις άχρηστες αισθήσεις σου και δέξου τους στην ψυχή σου.
δώσε τους ό,τι σου ζητήσουν,
φρόντισέ τους σαν καλός οικοδεσπότης,
αγάπησέ τους --άλλωστε είναι οι ΔΙΚΟΙ σου δαίμονες.
εσένα θα βασανίζουν μια ζωή.
δώσε τους μορφή, βάφτισέ τους
και μην τους αρνηθείς το παραμικρό.

μπορείς να τους θυμώσεις, να τους αγνοήσεις, να τους κατηγορήσεις..
αλλά ποτέ μην τους αφήσεις να σου φύγουν.
δικοί σου είναι
εσύ τους έπλασες
μάθε να τους αγαπάς
τους δαίμονές σου

Μπαίνοντας στο δικό της ηλιακό σύστημα, αρχίζεις να καταλαβαίνεις γιατί ο γαλαξίας μας είναι ηλιοκεντρικός..
Όταν βρίσκεται αυτή στο χώρο, όλα γυρίζουν γύρω της -μάλλον επειδή δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Εκείνη διαλέγει και ο υπόλοιπος κόσμος απλώς εκτελεί τις διαταγές της.

Την είσοδό της πρώτα τη νιώθεις και μετά τη συνειδητοποιείς οπτικά. Άν το βλέμμα της πέσει τυχαία πάνω σου, σε καταλαμβάνει η ευχαρίστηση. Άν σου χαμογελάσει, καταλαβαίνεις τη σημασία της απόλυτης ευτυχίας.

ξέρεις πως είσαι κατώτερός της, αλλά αυτό δε σε ενοχλεί. Προτιμάς να τη χαζεύεις από κάτω, να τη θαυμάζεις.
Δεν είσαι αντάξιός της και το γνωρίζει.
Στην πραγματικότητα σε σνομπάρει, αλλά εσένα σου φτάνει να τη νιώθεις πλάι σου.
Δε θα τη φτάσεις ποτέ, αλλά τουλάχιστον την έχεις ακουμπήσει έστω και μια φορά..