Λογοτεχνικά μιλώντας..

Στο σχολείο, πάντα πίστευα πως το πιο ηλίθιο -μακράν- μάθημα ήταν η Λογοτεχνία..

Η τέχνη να αποτυπώνεις το λόγο σ'ένα κομμάτι χαρτί, και μια αίθουσα με μισοκοιμισμένους μαθητές κι έναν -wanna be δάσκαλος- δημόσιο υπάλληλο να προσπαθεί να βρει μια εξήγηση, μια ερμηνεία αν το θες, για όσα γράφεις.

Εγώ πάντα ένιωθα πως ο γραπτός λόγος είναι βασική ανάγκη(επιβίωσης), όπως το κλάμα ή τα ψεύτικα χαμόγελα.
Όμως οι συγγραφείς και ποιητές αυτού του κόσμου έχουν συνήθως άλλους λόγους.. Η μαστούρα, η ματαιοδοξία, η μοναξιά και το χρήμα είναι μόνο λίγοι και -πίστεψέ με- όλοι τους δουλεύουν καταπληκτικά.
Αλλά αν ποτέ κανείς από αυτούς έγραφε για σένα -το κοινό του-, αν έγραφε για να τον καταλάβεις, τότε μάλλον θα καταστρεφόταν νωρίς..
Αν ήθελε να σου πει μια αλήθεια, το πιθανότερο είναι πως θα στη δήλωνε εξ' αρχής και δε θα σε ζάλιζε με τις όμορφα διακοσμημένες μπαρούφες του.

Μπορείτε, δάσκαλοι του κόσμου, να βρείτε νόημα σ'ένα όμορφο ποίημα ή να βγάλετε τα παιδάκια έξω από την τάξη και να τους το δείξετε στην πραγματικότητα.

Το να παλεύεις να βγάλεις συμπέρασμα κι εξηγήσεις από μια σειρά σχεδόν ακατάληπτων παπάρων είναι ένας πανέμορφος τρόπος να χάνεις το χρόνο σου.

Αλλά ίσως και να είναι κάποιας μορφής τέχνη τελικά..
Η τέχνη να καταφέρεις να δώσεις σε μια και μόνο πρόταση κάποιου διάσημου (και μάλλον νεκρού εδώ και πολλά χρόνια κι ακόμη περισσότερα βραβεία) ένα εκατομμύριο ηλίθιες ερμηνείες..