Χαμογέλα ρε Βλάκα

Τι παίζει τελικά με τους ανθρώπους?
Όλοι γύρω σου έχουν την ίδια ψευδαίσθηση -πως αγαπούν..

Βρίσκεις τον πρώτο ώριμο, πλούσιο και φυσικά μεγαλύτερό σου άντρακλα και στηρίζεσαι πάνω του γιατί φοβάσαι να ψάξεις για κάτι παραπάνω.
Πολύ εύκολο, δε νομίζεις?
Μετά από λίγο βλέπεις πραγματικά τι έχεις δίπλα σου και το σιχαίνεσαι αργά και αποτελεσματικά.
Αν είσαι τυχερός, το αντιλαμβάνεσαι νωρίς..

Άλλοι ερωτεύονται -ή μήπως συμβιβάζονται?- με μια όμορφη εικόνα.
Αυτό που αποδέχεται ο περίγυρός σου, εσύ το βάζεις στο κρεβάτι σου.
Άξιος της μοίρας σου.

Και ο αληθινός, ο παράλογος έρωτας?
Αυτός που σε απαλάσσει απο τον κόσμο που γυρνάει γύρω σου και σου ανοίγει έναν καινούριο κόσμο, πιο φωτεινό, πιο χαζοχαρούμενο?
Πού είναι αυτός?
Τον συναντάμε όλοι και απλώς μερικοί τον κάνουμε στην άκρη?
Και πως τον αντιλαμβάνεσαι?

Μήπως με ένα χαμόγελο ??