παραμύθια..

Όλοι έχουμε ανάγκη από παραμύθια..
Άλλοι μικρά, άλλοι μεγαλύτερα.
Κάποιοι τα πλάθουν και μετά τα καταστρέφουν, άλλοι ζουν μέσα σε αυτά για πάντα γιατί φοβούνται την πραγματικότητα.
Τι γίνεται όμως όταν το παραμύθι σου γίνεται ξαφνικά εφιάλτης, αλλά παραμένει τόσο θελκτικό που δεν μπορείς να το αποχωριστείς?
Ξέρεις καλά πως το τέλος δε θα είναι καλό κι όμως συνεχίζεις να γυρίζεις τις σελίδες του σα να αποζητάς την καταστροφή..

Όταν ήμουν μικρή είχα ένα παράξενο πάθος με τα παραμύθια.. Είχα πάντα στο κρεβάτι μου μια στοίβα από αυτά και τα ήξερα όλα απ' έξω! Μπορούσα να θυμηθώ και την πιο μικρή λεξούλα και αν τολμούσες να μη μου το διαβάσεις σωστά, θα σε διόρθωνα αμέσως αναμφίβολα!!

Μεγαλώνοντας παράτησα τη στοίβα με τα εκατοντάδες παραμύθια μου, αλλά όπως καταλαβαίνεις το πάθος δε μου πέρασε..
Πάντα είχα ένα παραμύθι στο μυαλό μου και κάθε φορά που μια κατάσταση δεν ικανοποιούσε την ιστορία μου, απλώς αποχωρούσα. Πήγαινα στο επόμενο παραμύθι, με την ελπίδα πως αυτή τη φορά θα κατάφερνα να γυρίσω όλες τις σελίδες του. Να φτάσω ως το τέλος χωρίς να με απογοητεύσει κανείς στη διαδρομή..
Με τον καιρό ανακάλυψα πως αυτό είναι σχεδόν αφύσικο..Και λέω αφύσικο γιατί τα παραμύθια εξαρτώνται αποκλειστικά από τον αφηγητή. Μπορεί ο συγγραφέας να έχει στήσει το πιο μαγευτικό παραμύθι του κόσμου, αν όμως ο τύπος που σου το μεταδίδει δεν είναι ικανός στο λόγο και -πολύ περισσότερο- τη φαντασία, τότε δε θα καταφέρει ποτέ να σου δημιουργήσει αυτό το μαγευτικό συναίσθημα..

Δεν ξέρω αν είναι καλή συμβουλή να συνεχίσεις να ζεις το παραμύθι σου ακόμη κι αν δε βρείς ποτέ κανέναν να σου το πει σωστά, όμως έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ καλή στις συμβουλές..