..μεγαλώνεις τελικά..?

Γιατί μας έλκει τόσο η καταστροφή?
Προσπαθώ μέρες τώρα να βρω την αιτία για τον πόθο μου αυτόν κι αποτυγχάνω συνεχώς.
Το κενό φαντάζει μαγικά ελκυστικό,
ο λάθος άνθρωπος ακαταμάχητος
κι εμείς έρμαια των αυτοκαταστροφικών μας τάσεων.
-δε με νιώθεις?-
Θυμήσου την τελευταία αποτυχημένη σου σχέση..
Καυγάδες ομηρικοί, τσακωμοί με θύματα, φωνές χωρίς προφανή αιτία.
και τώρα φέρε στο μυαλό σου τις όμορφες στιγμές της -αν καταφέρεις να τις ανακαλέσεις βέβαια- ..
Πάθος, πάθος κι άλλο πάθος.
Είμαι σίγουρη πως μόνο αυτό μπορείς να θυμηθείς.
Μην το παιδεύεις, μόνον αυτό υπάρχει.

Και εσύ τώρα στο δίλημμα..
Την επόμενη φορά θα φερθείς και πάλι σα ζώο και θα αφεθείς στα πάθη σου,
ή θα μεγαλώσεις, θα πάρεις βαθιά ανάσα και μια απόφαση..να φέρεσαι πια ως νοήμων ον?